Niet alleen voor mijzelf, maar ook had ik de verantwoording voor mijn kleine broertje, mijn borderline suïcidale moeder en de te verzorgen dieren op mijn kleine nekje genomen. Misbruik zowel mentaal als fysiek waren schering en inslag. Gepest worden omdat we weer voorpagina nieuws waren door de acties van mijn vader, tekenden mijn jeugd en hebben mij gemaakt wie ik nu ben. Door weinig liefde te hebben ervaren in mijn jeugd is het achteraf niet verwonderlijk dat ik na 2 stukgelopen huwelijken, hard werken en please gedrag eindelijk thuis gekomen bij mijzelf. Eigen liefde onvoorwaardelijk en altijd!
Regelmatig geef ik een inkijkje in mijn leven en hoe ik mijn moeilijke jeugd tot krachtige motor heb getransformeerd voor mijn levensmissie.
Hoe gepest worden mijn leven heeft ingekleurd:
De woensdagmiddagen waren altijd het spannendst om heel en niet in elkaar geslagen thuis te komen, want de hele school ging dan altijd tegelijk uit. En als ik niet als eerste bij mijn fiets was was ik het bokje. Soms hielden ze me tegen zodat de grote jongens van de school al verderop in het dorp klaar konden gaan staan om me op te wachten. Als ik wel op tijd weg was, fietste ik of mijn leven er vanaf hing zo snel als mogelijk naar huis. Als ik niet op tijd weg was fietste ik ook hard maar ik voelde wat er ging komen en ik was heel bang. Waar wordt ik gepakt, hoever kan ik komen, wat wordt er deze keer kapot gemaakt aan mijn spullen en fiets… De woede als ze lelijke woorden over mij en mijn vader zeiden sneden als messen in mijn ziel en ik verdedigde me soms met hand en tand. Dan was er altijd meer kapot na zo’n confrontatie. Soms was ik verlamd van angst en lag ik op de grond te huilen en zag hoe ze mijn fiets afbraken en onder het ijs smeten of andere dingen. En dan ging lopend met kapotte kleren en spullen naar huis, doodsbang over wat er thuis ging gebeuren. Want ja ik had toch beter dit of dat kunnen doen… Niemand hielp me, de school gaf niet thuis als we er over spraken, sterker nog het werd veel erger na een gesprek op school. Ik was 8 jaar en dit duurde een jaar of twee.
De alertheid, onveiligheid en het gevoel dat niemand mij hielp en ik het altijd alleen moet doen heb ik hier als rode draad aan over gehouden en later in mijn leven tot een grote krachtbron getransformeerd. Ik kan het echt alleen, maar dan ook helemaal vanuit zelfliefde. Ik vraag hulp daar waar nodig en voel me daar heel goed bij! Sterker nog mens ben je samen en het is fijn iets voor een ander te betekenen. Mijn voelsprieten en de alertheid heb ik aan deze situaties te danken, ik lees groepen en individuen als vanzelf zonder woorden. En weet meteen wat de angst of pijn is van de andere persoon, dus ik zie echt! Soms ga ik nog wel eens te paard als ik onrecht ervaar dus een stuk gevoeligheid is er nog zeker. En eigenlijk heb ik daar geen last meer van maar is het een indicatie geworden voor me om een stap terug te doen en ff binnen te checken bij mezelf. Ik deel dit niet omdat dat ik zielig ben of om steun of mededogen op te roepen. Als coach geef ik je handvaten die mij enorm geholpen hebben.