Deel 3 Hoe in de steek gelaten worden mijn leven heeft ingekleurd.

Als dochter van een alcoholistische soms gedetineerde vader en een zwaar depressieve moeder moest ik als heel klein meisje al staande blijven. Niet alleen voor mijzelf, maar ook had ik de verantwoording voor mijn kleine broertje, mijn borderline suïcidale moeder en de te verzorgen dieren op mijn kleine nekje genomen. Misbruik zowel mentaal als fysiek waren schering en inslag. Gepest worden omdat we weer voorpagina nieuws waren door de acties van mijn vader, tekenden mijn jeugd en hebben mij gemaakt wie ik nu ben. Door weinig liefde te hebben ervaren in mijn jeugd is het achteraf niet verwonderlijk dat ik na 2 stukgelopen huwelijken, hard werken en please gedrag eindelijk thuis gekomen bij mijzelf. Eigen liefde onvoorwaardelijk en altijd!

Regelmatig geef ik een inkijkje in mijn leven en hoe ik mijn moeilijke jeugd tot krachtige motor heb getransformeerd voor mijn levensmissie. Deel 3.

Hoe in de steek gelaten worden mijn leven heeft ingekleurd:

Als oudste dochter in dit bijzondere en gewelddadige gezin spoorde ik regelmatig mijn vader op. De huwelijkse ruzies maakten onder andere dat mijn vader regelmatig van de radar verdween. Een van mijn talenten was dat ik een reuze knappe speurneus was. Of hij nu in Antwerpen, in Steenwijk of in Sexbierum ondergedoken zat ik vond mijn vader altijd. Ik was toe tussen de 5 en 10 jaar. Ik maakte het tot de grootste sport om met het telefoonboek op schoot alle cafe’s, kroegen en restaurants te bellen. Ik vervormde mijn stem en was op zoek… Ik vond hem altijd, soms na een dag soms pas na 2 of 3 weken. Drie weken waarin in hij ons als gezin in de steek liet en vluchttend door zijn ongelukkige leven ging. Soms kreeg ik hem aan de telefoon, soms niet maar dan verpraten ze zich en wist ik genoeg. Mijn moeder en ik stapten dan in de auto en haalden hem op. Dat ging niet zonder slag of stoot hoor. Zo heb ik eens een paar dagen in een bordeel gelogeerd om hem in de gaten te houden en te overtuigen mee naar huis te gaan. Ook kwam hij zelf vaak thuis stomdronken achter het stuur en super agressief. Dus dan was je vader er weer maar had ik weer andere zorgen. Namelijk hoe zorg ik dat de rest van ons gezin in leven blijft. Af en toe vluchten we dan in het midden van de nacht stiekem door het raam omdat we zo bang waren voor het geweld en de klappen die we konden krijgen. Ik kreeg meestal de minste klappen want ik kon hem lezen en wist precies hoe ik hem weer rustig of in bed kon krijgen. Alcohol was echt funest voor hem. Als ik thuis kwam, kon op kilometers afstand al ‘voelen’ hoe de vlag er thuis bij hing en welke rol ik mocht gaan spelen. Op een keer zag ik hoe hij stomdronken mijn moeder wegstuurde en toen ze in de auto stapte hij een grote baksteen door de voorruit gooide. De stuurkolom redde haar leven en ik gilde….

Misschien lijkt het onsamenhangend het stukje hierboven dat begrijp ik. De samenhang die er was in mijn jonge jeugd was die van altijd waakzaam en alert zijn en nooit weten uit welke hoek je het geweld of spanning kon verwachten. Het stond in het teken van overleven in een huwelijk dat een hel was voor mijn beide ouders. Met vreselijke uitwassen door de onmacht en de onvrede van hen. Ik heb fantastische voelsprieten ontwikkeld, ik weet altijd overal hoe de vlag erbij hangt. Of er ruzie is geweest, of mensen gelukkig in hun vel zit. Ik lees altijd elke situatie. Dit kan ik ook niet uitzetten. Gelukkig hoef ik er nu niets meer mee, behalve als erom gevraagd wordt in mijn werk als trainer/coach of interimmer. Ook het mechanisme dat mij jaren in greep heeft gehouden “hopen tegen beter weten in” heb ik los gelaten. Uren zat ik te wachten op het station maar werd nooit opgehaald. Als ik maar genoeg mijn best doe dan…. Terwijl ik direct weet of iets klopt of niet. Als iets niet goed voor je is, is het dus slecht voor. Die zelfliefde heeft me alles gebracht. Over dat als ik maar genoeg mijn best doe dan… een volgende keer meer!