Als dochter van een alcoholistische soms gedetineerde vader en een zwaar depressieve moeder moest ik als heel klein meisje al staande blijven. Niet alleen voor mijzelf, maar ook had ik de verantwoording voor mijn kleine broertje, mijn borderline suïcidale moeder en de te verzorgen dieren op mijn kleine nekje genomen. Misbruik zowel mentaal als fysiek waren schering en inslag. Gepest worden omdat we weer voorpagina nieuws waren door de acties van mijn vader, tekenden mijn jeugd en hebben mij gemaakt wie ik nu ben. Door weinig liefde te hebben ervaren in mijn jeugd is het achteraf niet verwonderlijk dat ik na 2 stukgelopen huwelijken, hard werken en please gedrag eindelijk thuis gekomen bij mijzelf. Eigen liefde onvoorwaardelijk en altijd!
Regelmatig geef ik een inkijkje in mijn leven en hoe ik mijn moeilijke jeugd tot krachtige motor heb getransformeerd voor mijn levensmissie.
Deel 6
Mijn jongste actieve herinnering aan ongelukken is denk ik wel dat ik op Oudejaarsavond thuisgebracht werd op de arm van een politieman. Mijn vader lag in het ziekenhuis. Ik was toen bijna 3 jaar. Begin van de avond ging mijn vader met mij in de auto om bij het plaatselijke cafetaria de bestelde salades voor het oudejaarsfeest op te halen. We gingen in het aangrenzende cafe zitten wachten aan de bar. Ik mocht op de bar zitten, dat was spannend en leuk. Ik kletste honderd uit met de stamgasten. Mijn vader dronk zijn biertjes… en nog meer en nog meer en nog meer. Uiteindelijk zijn we in de auto gestapt, een nieuw splinternieuwe mercedes.
Ik herinner me nog dat we door de spoorbomen reden. Van die spoorbomen met hangende ijzeren hekken eronder zodat je niet eronder kon fietsen. De rode knipperende lampen, de hardklinkende bellen. En uiteindelijke de toeterende trein. De achterkant van de auto werd geraakt, door een sloot heen stonden we rechtop met de onderkant van de auto tegen het Andreaskruis. Daar ben ik eruit gehaald door de politie, mijn vader werd gewond afgevoerd. Op de arm kwam ik thuis, we belden aan bij een panische moeder die teneinde raad was dat haar driejarige peuter en haar man er nog niet weer waren. Jaren later, ik was intussen een jaar of 13 ging ik een kennis helpen met het bezorgen van kranten. Ik kwam toen voor het eerst weer over die spoorwegovergang en kreeg een enorme paniekaanval en mega huilbui. Onverklaarbaar uit het niets zo leek het toen. Tot ik dit deelde met mijn moeder en zij me wist te vertellen dat het ongeluk daar had plaatsgevonden. Alle herinneringen waren er vanaf dat moment weer.
Gelukkig heb ik alle ongevallen na kunnen vertellen, dit was pas de eerste in een reeks met mijn dronken vader. Ook alle mensen die hij heeft betrokken konden het navertellen net als hij. Dat voelt als een troost.
De verlammende onmacht en gierende angst in mijn lijf die ik af en toe, ook tijdens ‘kleine dingetjes” kan ervaren vinden daar hun oorsprong. Mijn lijf vind het onderscheid tussen grote en kleine gebeurtenissen niet altijd gemakkelijk, hahaha. Dit is nog steeds een aandachtspuntje. Het kost me enkele minuten soms en dan is het weg. Ook hier ligt een enorme kracht van me, het vertrouwen dat ik beschermd wordt en ben door een Goddelijke energie. En dat ik in stressvolle situaties niet snel omval en goed overzicht kan bewaren, leiding kan geven aan mezelf en aan anderen. Natuurlijk ook tijdens normale situaties, ik scan, overzie en weet vanuit mezelf en mijn hart leiding te geven. Vol empathie en met oog voor alles en iedereen.