Waarom ‘De wens’ van Marco Borsato op mij zo’n impact had en heel lang mijn lijflied was.
Er zijn soms nummers en teksten die je raken, vaak passend bij een periode in je leven. ‘De wens’ van Marco is er zo een, net als veel andere liedjes van Marco overigens 😉 Ik heb ook wel eens een relatiecrisis gehad en met ‘De waarheid’ en ‘Waarom nou jij’ heb ik ook heel wat tranen vergoten. Maar goed terug naar ‘De wens’;
Kan iemand mij vertellen
Wanneer een schutter rust
Wanneer de boog zich mag ontspannen
Z’n pijl ‘t laatste doelwit kust
Wanneer is een mens tevreden
Merkt hij voor een keer als hij kijkt
Over de schutting bij de buren
Dat ‘t gras niet net iets groener lijkt
Zeg me waar moeten we zoeken
En wat is nou die wens
Waarna we niet meer verder hoeven
Waar en wanneer ligt die grens
En waarom wil ik alsmaar verder
Als ik ergens ben
Wat maakt ‘t onbekende beter
Dan al hetgene dat ik ken
En waarom ben ik nooit compleet gelukkig
Met wat er hoort bij mij
Waarom moet er toch steeds weer iets bij
Waarom nooit ‘ns ‘n keer
Ietsje minder dan meer
Wanneer laat dat verlangen me vrij
Deze tekst vertegenwoordigt het gevoel van verlangen voor mij, of de hunkering naar, om mezelf te mogen en kunnen zijn, met alles wat daarbij hoort. Als ik dit lied hoorde voelde ik zo’n intens verdriet en gunde ik mezelf ook zo de vervulling van dat gevoel. Dat verlangen dat resulteerde in een jarenlange zoektocht naar innerlijke rust en vrede met mezelf. Daarvoor heb ik vele cursussen en trainingen gevolgd, wie ben ik en wanneer mag ik er zijn van mezelf. Dodelijk vermoeiend. Angst was jarenlang mijn raadgever, het was nooit goed genoeg en mijn ego riep hele lelijke dingen tegen me. Dapperheid en vastberadenheid en het diep van binnen weten dat het ook anders kan maken dat ik sta waar ik nu sta en ben wie ik nu ben. Trots en met liefde kijk ik terug op mijn zoektocht, het maakt me tot wie ik ben. Dapper ging ik telkens de confrontatie met mezelf en regelmatig ook mijn omgeving aan en hield ik mezelf een spiegel voor. Ik maakte keuzes en ging vastberaden daarmee aan de slag. Dit is niet altijd makkelijk want soms weet je niet waar je voor kiest en hoe je daar komt. Maar voor mij was nietsdoen geen optie, ik wilde innerpiece.
Het verlangen is nu vertrouwen geworden. Ik verlang niet meer naar het onbekende maar heb een rotsvast vertrouwen in mezelf en weet dat het goed is. Het verlangen heeft geen waarde meer, het moeten en de angst zijn eraf.
Gelukkig heb ik nog vele wensen over gehouden om ook lekker te kunnen blijven dromen.
Het is tijd voor een nieuw lijflied;-)