Als dochter van een alcoholistische soms gedetineerde vader en een zwaar depressieve moeder moest ik als heel klein meisje al staande blijven. Niet alleen voor mijzelf, maar ook had ik de verantwoording voor mijn kleine broertje, mijn borderline suïcidale moeder en de te verzorgen dieren op mijn kleine nekje genomen. Misbruik zowel mentaal als fysiek waren schering en inslag. Gepest worden omdat we weer voorpagina nieuws waren door de acties van mijn vader, tekenden mijn jeugd en hebben mij gemaakt wie ik nu ben. Door weinig liefde te hebben ervaren in mijn jeugd is het achteraf niet verwonderlijk dat ik na 2 stukgelopen huwelijken, hard werken en please gedrag eindelijk thuis gekomen bij mijzelf. Eigen liefde onvoorwaardelijk en altijd! Regelmatig geef ik een inkijkje in mijn leven en hoe ik mijn moeilijke jeugd tot krachtige motor heb getransformeerd voor mijn levensmissie. Deel 2.
Hoe geweld mijn leven heeft ingekleurd:
Het was op een vrijdagmiddag toen een groep bouwvakkers aanbelden en ik open deed, ik was 8 jaar.
Mijn vader was zo verschrikkelijk bang hij had zich verstopt op de zolder achter de CV. De reden dat hij bang was begreep ik later pas, hij was verantwoordelijk voor het wekelijks loonzakje van zijn werknemers en dat liep gruwelijk mis. De mannen waren kwaad, heel kwaad. Met grote messen stonden ze voor me en vroegen of mijn vader er was. Ik had nog nooit zo’n groot mes gezien een mes van een halve armlengte die een beetje krom was. Ik zei dat hij er niet was. Ze begonnen te schreeuwen en geloofden me niet. Ik werd aan de kant geduwd en ze stormden ons huis binnen . Op het kantoor van mijn vader sloegen ze de hele boel kort en klein. Ik was blij dat de ik de honden nog opgesloten had anders was het helemaal fout afgelopen, zoveel boosheid, geschreeuw en gezwaai met messen. Ik was super bang dat ze mijn vader zouden vinden, gelukkig gebeurde dat niet. Nadat ze het kantoor hadden afgebroken wilden ze door naar de woonkamer. Een man zei toen nu is het genoeg hij is er niet we komen maandag terug als hij dan niet betaald heeft en breken hier de hele boel af, zeg dat maar tegen je vader! Ik was doodsbang en heel erg verdrietig.
Verantwoordelijkheidsgevoel, weten wanneer er gevochten gaat worden omdat de sfeer verandert voor mij is dat vanzelfsprekend. Ik heb me jaren voor elke situatie verantwoordelijk gevoeld als ik niet de juiste dingen zei of deed leverde dat gevaar op. Dit was niet gezond want natuurlijk was ik niet verantwoordelijk voor alles wat er gebeurde bij de baantjes die ik had. Dit kon ik in het begin maar moeizaam scheiden en ik was dan ook altijd op mijn hoede. Als er iets mis ging ergens in het bedrijf dacht ik dat ik er dan wel uit zou vliegen. Als mijn telefoon dan ging, wist ik dat ik ontslagen ging worden. Onzin natuurlijk maar gierende angst en paniek hielden me lang in de greep. Door ermee aan de slag te gaan en er echt naar te kijken ligt dit ver achter me. Wel is het zo dat het makkelijk geactiveerd kan worden. Recent nog toen ik als eerst ter plaatste was bij een dodelijk ongeval met meerdere betrokkenen. Als ‘professional’ regel ik de boel. Zorg dat er hulp verleend wordt, verleen ik zelf hulp en laat mensen de dingen doen die nodig zijn ik heb een strak overzicht en weet wat er moet gebeuren. Adrenaline het stroomt al jaren door mijn bloed in ernstige situaties, ik overzie altijd alles en weet precies wat er moet gebeuren en zeg ook altijd het goede om te de-escaleren. Dit zijn situaties waar het van pas komt en ik er anderen mee kan helpen, daar ben ik dankbaar voor!